LINHA IMAGINÒT

P9 / LENGA

Aqueste article es un abracat de la debuta d’un libe, en camin d’escritura, intitolat : «Per de qué e com ensenhar l’occitan ?»
Un rebat d’annadas d’experiència au servici de questions urgentas de pausar se volem un avenidor possible per la civilisacion d’Òc.

En generau, una lenga se pensa com un mejan de comunicacion au dehens d’un grop uman. Mes, gessida d’una certa istòria e d’una certa cultura, que pòrta plan mei que non pas la comunicacion : es lo rebat d’una vision deu monde e de las relacions enter los éstes umans.
Quan ensenha sa lenga, lo professor d’anglés non pensa pas sonque d’ensenhar la comunicacion, es aquò que li demandan sos eslhèves e pas arren mei o pas guaire mei. Mes per lo professor d’occitan, la causa es pro diferenta.
La fonccion de comunicacion non existís pas mei o casí : tot se pòt contar en francés o (de mei en mei) en anglés. De hèit, pui que tot lo monde parla lo francés, perqué donc emplegar e apréner una lenga minorada ?

La fonccion de comunicacion non se pòt pas justificar per la practica sociau pr’amor podem parlar francés.
Lo professor d’occitan va dever explicar l’us de la lenga, en tot passar per las autas fonccion de l’Òc : la memòria, l’istòria, la cultura e l’identitat.
Egau, non i a pas de lenga viva possibla shens la fonccion de comunicacion. La justificacion de la lenga pòt sonque s’endralhar cap a un renaviu de la comunicacion sociau utilitària, de tot dia, atau de guardar la lenga viva.

_{La suite est réservée à nos abonnés Web.*}